Canal des Ardennes

Het is een prachtig kanaal: Canal des Ardennes. Maar wel erg bewerkelijk. Niet alleen is het heel smal en ondiep zodat je precies midden in het vaarwater moet blijven, anders loop je uit je roer.
En 6 km per uur is echt het maximum. Maar het heeft ook nog eens heel veel sluizen. In het traject na Le Chesne maar liefst 26 sluizen over een afstand van 9 kilometer. Heel even overwogen we om die allemaal op dezelfde dag te doen maar we werden wijzer en hebben overnacht in Neuville. In feite vaar je de ene sluis uit om onmiddellijk weer de volgende in te varen. En op zich gaat dat best vlot. We hadden gelukkig weinig tegenliggers. Maar die paar keer dat er wel tegemoetkomend verkeer was moet je wel omzichtig manoeuvreren.

En bij één sluis was er panne en moeten de mannen (en heel soms een vrouw) van de VNF even helpen. Deze mensen rijden de hele dag van de ene sluis naar de andere om het zaakje aan de gang te houden. We kwamen ook nog onze buurman voor 3 weken uit Donchery tegen. Na Neuville de rest van de sluizentrap afgedaald. Het kanaal laat schepen toe tot 5.05 meter breedte, precies de afmeting van de Jeanette maar gelukkig hielden we aan beide zijden toch nog een paar centimeter over.

Woensdag kwamen we in Attigny aan waar we een dag bleven.

We lagen bij een oude silo waar nu onder meer een voorlichtingsbureau voor hernieuwbare energie in gehuisvest was.

Vrijdag 28 juli door naar Rethel, een wat grotere plaats. Hier in Rethel zagen we ook eindelijk nog wat beroepsvaart: een paar spitsen van maar liefst 39 meter lang en 5.08 m. breed. Ook die schijnen door die kleine sluisjes te kunnen...
Dat weekeinde begon net het feest van St. Anne. Wat je daar vooral van merkt is een grote kermis. De ingang van de kermis bewaakt door gendarmes en vriendelijke roze betonblokken.

Zondag gefietst langs de Aisne en door de graanvelden.

En route

We varen weer! Woensdag 19 juli stonden John en Jasper, mèt de gerepareerde keerkoppeling, om 8 uur weer aan boord. De montage ging redelijk vlot en eind van de middag konden we een proefvaart maken: alles oké. Het verdient wel aanbeveling om, als we weer terug zijn in Nederland, de keerkoppeling eens echt goed onderhanden te nemen. Er zit overal wel erg veel speling in na 90 jaar trouwe dienst...
Vrijdag het Canal des Ardennes ingevaren, hier treffen we de echt kleine spitsen sluizen. Voor en achter nog ongeveer een meter over, aan stuurboord en bakboord een paar centimeter. Maar het gaat eigenlijk heel makkelijk. De diepgang in het Canal des Ardennes is verlaagd van 1.80 m. naar 1.60m. dus dat zou moeten gaan (onze diepgang is 1.30 m.) maar we maken af en toe wel veel modder.
Na 7 sluizen en een tunneltje aangemeerd in Le Chesne, op het hoogtepunt van het kanaal. Op dit punt wordt het kanaal gevoed vanuit het Lac du Bairon. De bruggen zijn hier soms echt heel laag, terwijl ik de antennesprieten probeerde te redden vergat ik mijn hoofd....

Zaterdag kwamen Karin en Jan weer langs en bleven 2 nachten slapen in het vooronder, heel gezellig.
Zondag samen met Jan de net voor de vakantie door Joost aangebrachte afsluiter van de 2e persluchtcilinder weer gedemonteerd en de oude klep opnieuw geinstalleerd. Je blijft bezig (zucht). Die oude klep was vervangen omdat hij een beetje lekte maar de nieuwe klep bleek, na een paar keer open en dicht draaien, helemaal niet meer af te sluiten. De teflon afdichtingsring (zeg maar het "kraanleertje") lag los in de kraan. Na de vakantie maar eens stevig met de leverancier praten...
Maandag vanwege de onweersbuien nog in Le Chesne blijven liggen, honing gekocht bij de plaatselijke imker Christian Guillemin (die 20 ton! honing per jaar oogst) en een mooie wandeling gemaakt naar het Lac du Bairon. Morgen gaan we waarschijnlijk via een ketting van 26 sluizen naar beneden, richting Attigny...

Autonoom maar niet alleen

We liggen nu al tweeënhalve week bij de sluis van Donchery en komen geen meter vooruit. Maar het leven gaat gewoon door. We zijn nu heel blij met de aanpassingen die we voor de reis gemaakt hebben. Zo maken we uit het Maaswater ons eigen drinkwater met een ultra filtratie membraan systeem van Akvoregia dat alle virussen, bacteriën en vaste deeltjes tegenhoudt en een actief koolfilter dat de rest van de ongewenste stoffen adsorbeert. Dus we hoeven niet te slepen met jerrycans.
En de nieuwe zonnepanelen vanMiasolé leveren ons iedere dag weer tussen de 4 en 6 kWh., genoeg voor onze lampen, pompen, wasmachine, koelkasten, computers, opladers etc.


De geiser en de gasfornuizen werken op propaan.
Bij bijna iedere supermarkt en tankstation zijn die te verkrijgen, herkenbaar aan de flessen die half zilver, half blauw zijn en iets meer gas bevatten (13 kg) dan de Nederlandse flessen en dezelfde aansluiting hebben (merk Butagaz).

Een goed gevulde dieseltank helpt natuurlijk ook.

Ondertussen komen allerlei vrienden en familie op bezoek. Het lijkt hier soms wel een kleine Nederlandse kolonie. Het was heel gezellig met Derk en Jet, de zus van Katheline. Ze bleven bijna een week.
En Wilco kwam een paar dagen langs, op weg naar de Pyreneeën.
Eergisteren kwam dochter Iris met vriendin Maartje en ook Yette komt weer een paar weken aan boord.

Gister kwam ook buurman Joost die ondertussen op mijn ligplaats in Wijk past, met vriendin Dorenda, 2 honden en de post langs in zijn omgebouwde Mercedes camperbus.
Op de 14e juli hebben we mee herdacht en gefeest met de mensen uit Donchery, de buurman in het voormalige sluishuisje kwam aan boord met zijn dochtertje: kortom, als we niet uitkijken gaan we nog wortelen....

Stuk in Donchery

Tja, die keerkoppeling...
Ik wilde eigenlijk de Tour de France doen, misschien wel tot de Middellandse Zee. Nou: in ieder geval tot Lyon. Lekker doorvaren. Toen bleek de Maas droog te vallen. Verdun was het verste punt, daarna waren de sluizen gestremd. Dus terugvaren naar Pont-à-Bar en via Canal des Ardennes. Wie weet hoever we dan nog komen. Maar afgelopen vrijdag, we waren nog 2 kilometer van Pont-à-Bar verwijderd, wilden we de laatste sluis invaren, die van Donchery. Katheline gebaarde dat we te snel gingen ook al had ik de keerkoppeling al in zijn vrij gezet. Dat vindt ze trouwens altijd, dat we te hard invaren. Maar drommels: staat ie eigenlijk wel in zijn vrij? Of draait de schroef nog gewoon door? Dat bleek inderdaad het geval. Toen ik vervolgens de keerkoppeling in de achteruit zette blokkeerde de hele voortstuwing en de motor viel uit. We gleden met een kilometer of 4 de sluis in. "Afremmen op de touwen, de motor is uit!" "En pas op je vingers!" Gelukkig is Katheline al zo'n ervaren scheepsmaat dat ze nog ruim voordat de we sluisdeur zouden doorboren het schip stil had liggen. Poeh!
Motor gecheckt: geen beweging meer in te krijgen behalve de vooruit. Omdat we al zo'n tijd stil in de sluis lagen kwam er iemand van de VNF aanrijden. We zijn toen maar gewoon naar beneden geschut en Katheline heeft het schip uit de sluis gesleept. Vastgelegd aan het talud, loopbrug uit, uithouders om niet op de keien te rijden. Dus we wonen nu voorlopig in Donchery. Iemand van een naburige dépannage gebeld om te komen kijken. Cedric kwam 's avonds langs maar zag er geen heil in

De hele zaterdag geprutst in de machinekamer om meer duidelijkheid te krijgen over de schade. Is het de interne remband? Of zijn er tandwielen uit het planetaire stelsel (die zorgen voor de omkeerbeweging) uit hun lagers gelopen? Reserve onderdelen voor een keerkoppeling uit 1923 zijn moeilijk te vinden. En trouwens, deze originele Brons keerkoppeling is zo zeldzaam dat er waarschijnlijk nog maar twee exemplaren van bestaan. Gelukkig hebben we de eigenaar van dat andere exemplaar gevonden toen we via Facebook hulp zochten voor de slippende keerkoppeling. Diverse tips van John uitgeprobeerd. We weten het nog niet.

Na  het gebeul zaterdag om een geblokkeerde keerkoppeling toch weer rond te tornen en een lange wandeling op de zondag werd ik zondagavond ook nog eens ziek. Griep? Het is alsof het lot wil zeggen: "Henk, je wilde het toch even rustig aan doen? DOE DAT DAN OOK!" Dus dat doen we nu. We hebben ons nog niet gemeld bij de Burgerlijke Stand van Donchery maar de komende twee weken zullen we hier wel blijven. Net kennis gemaakt met de oude buurvrouw, de bakkersdochter. Haar man twee jaar geleden overleden, ze woont met haar kat.

En hoe het verder gaat? John gaat binnenkort samen met zijn broer proberen om de koppeling te demonteren, terug naar Krimpen te slepen, te repareren en er weer terug in te zetten. Ik hoop dat het lukt. Het deed me ook denken aan vroeger toen ik nog klein was en familie vroeg wat ik wilde worden: "kluizenaar". Ik weet niet waarom, misschien omdat je dan alles zelf kan regelen. Maar inmiddels weet ik beter: je bent niets zonder de anderen, je kan weinig uitrichten in je eentje. We hebben elkaar nodig. En Iers gezegde luidt: "it is in the shelter of each other that the people live". Kijk als je tijd hebt (NU bijvoorbeeld) naar dit filmpje.