Tuus

Tuus: we zijn weer thuis, althans, ms Jeanette ligt weer in haar thuishaven, het Inundatiekanaal te Wijk bij Duurstede.Thuis is een relatief begrip als je op een schip woont. Je neemt je hele hebben en houden mee, waar je ook gaat. Alleen het uitzicht en de bakker zijn steeds anders...
Maar toch voelt het heel anders, nu we weer in Wijk liggen: het drijvend terras, de paarden in het weiland, mijn 3 kippen die 's ochtends om hun ontbijt komen vragen, de buren, de geluiden van de pont die aanlegt, de kerkklokken. En natuurlijk de vele reacties ("welkom terug!").

Maandag 23 oktober zijn we gedraaid in de Wolwevershaven van Dordrecht waar we vanaf donderdag lagen. Prima plek, mooie historische haven, een aansluiting voor walstroom. De eerste dagen mag je hier als historisch schip gratis liggen.
Zaterdag gegeten in Villa Augustus, een heerlijke plek. Zondag bezoek van Ellen en Annelies.
Qua lengte konden we net draaien in het meest brede gedeelte. De Centrale Brugbediening opgeroepen, de Damiatebrug draaide open en wij gingen de Noord op, richting Rotterdam. Het weer was goed, wel een stevige wind.
Begin van de middag aangelegd in Schoonhoven, voor de deur van Hotel Belvedere onder die prachtige platanen. Mooi stadje, Schoonhoven. Ook dinsdag nog gebleven.
Woensdag onze laatste etappe: op weg naar Wijk... Na een uur of 5 varen lagen we dan eindelijk weer vast in het Inundatiekanaal. Op 5 april waren we weg gevaren, eerst 3 weken op de werf in Vreeswijk, toen op weg naar Frankrijk. Bijna 2000 kilometer gevaren door smalle, soms modderige Franse kanalen. Zo'n 275 sluizen gepasseerd en een stuk of 5 tunnels waarvan de eerste bij Ham de engste was en de laatste, die bij Riqueval in het Canal St. Quentin, de langste met bijna 6 kilometer.


Tja, en wat heb je nu geleerd of waar ben je achtergekomen?
Nou bijvoorbeeld dat ik geen nomade ben, ik wil mij ergens vestigen, wortelen. Zal mijn boerenafkomst wel zijn. En dat je, ook al neem je je eigen huis mee, toch niet echt thuis bent. Je bent onderweg.
En dat varen door Frankrijk ook hard werken is, soms wel 20 sluizen op één dag. En de route uitstippelen, controleren bij de site van de VNF of er genoeg water staat, of de sluizen bediend worden, waar je eventueel kan liggen
En de onverwachte tegenslagen: een motor uit 1923 die kapot gaat, de hydrofoor die er mee uit scheidt, pompen die dienst weigeren, een kapotte afsluiter. En dan blijkt dat er iedere keer weer een oplossing komt: door eigen inventiviteit, door anderen die willen helpen, door een portie geluk. Dat geeft vertrouwen.

Maar toch is het iedere keer als je een ligplaats verlaat weer spannend: waar zullen we vanavond liggen? Zal er plek zijn? Hebben we nog genoeg stroom?
Wat ook fijn was: dat we ons eigen drinkwater konden maken en dat de nieuwe dunne film zonnepanelen uitstekend functioneerden.
En het fijnste was misschien wel dat Katheline en de schipper het uitstekend met elkaar konden vinden, dat we een goed team waren, dat het iedere dag weer genieten was van onze gezamenlijke onderneming en van elkaar.

Nu weer wennen aan het "gewone leven", maar we blijven onderweg....